Abstract:
In 2008, Michalis Protopapadakis, grandson of Petros Protopapadakis, one of “The Six” – the five Greek politicians and the commander-in-chief convicted and executed on charges of high treason regarding the 1922 Asia Minor “Catastrophe” – submitted a request for a retrial to the Supreme Court on the basis of new evidence. Two years later, the Supreme Court reviewed the evidence that led to the execution of the Six 87 years ago. This article problematizes the urge for “historical justice”. Can courts rewrite history?
DOI: dx.doi.org/10.1515/phw-2022-20123
Languages: Greek, English
See the corresponding PHW Focus Interview with the author
Τι νέο μπορεί να φέρει η απόφαση ενός δικαστηρίου για ένα ιστορικό γεγονός που συνέβη πριν από δεκαετίες; Είναι η επανάληψη της δίκης του 2010 – και οποιασδήποτε δικαστικής επανάληψης – νομικό, πολιτικό ή ιστορικό ζήτημα; Μπορούν οι δικαστικοί υπάλληλοι να (ξανα)γράψουν ιστορία; Πώς ελέγχουν την εγκυρότητα των στοιχείων; Γνωρίζουν τα δικαστήρια την τεράστια βιβλιογραφία για τη Μικρασιατική Καταστροφή, τις διάφορες ερμηνείες και τους κοινούς τόπους της ελληνική ιστοριογραφία για τη Δίκη των Έξι;
Η Δίκη των 6
Ο Σεπτέμβριος του 1922 υπήρξε από τους πλέον δραματικούς της ελληνικής ιστορίας. Ο ελληνικός στρατός που από το 1919 είχε αποβιβαστεί στη Σμύρνη, εκτελώντας συμμαχική εντολή, ηττάται από τον κεμαλικό στρατό που πολεμά με σύνθημα την τουρκική εθνική ανεξαρτησία. Η Σμύρνη παραδίδεται στη φωτιά και την καταστροφή και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες εγκαταλείπουν την πόλη υπό δραματικές συνθήκες. Στους χιλιάδες νεκρούς στρατιώτες και αμάχους προστίθεται ένα τεράστιο προσφυγικό ρεύμα προς το ελληνικό κράτος. Η συντριπτική ήττα σήμανε όχι μόνο εκατόμβες νεκρών και προσφύγων αλλά και τον ενταφιασμό της ελληνικής αλυτρωτικής πολιτικής, της Μεγάλης Ιδέας, που είχε καθορίσει την ελληνική εξωτερική πολιτική από την ίδρυση του ελληνικού κράτους (1830).
Αμέσως μετά την Καταστροφή, στο ελληνικό κράτος κυριάρχησε η αναζήτηση των υπαιτίων και η πίεση για τιμωρία των ενόχων, η ανάγκη για κάθαρση, ώστε να εκτονωθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια και κυρίως η αγανάκτηση των Ελλήνων της Μ. Ασίας που είχαν ξεριζωθεί από τις πατρίδες τους και είχαν φτάσει υπό δραματικές συνθήκες στην Ελλάδα. Τρεις πρώην πρωθυπουργοί και τέσσερις πρώην υπουργοί της περιόδου 1921-1922 καθώς και ο τελευταίος αρχιστράτηγος της στρατιάς της Μικράς Ασίας οδηγήθηκαν σε δίκη, η οποία είναι γνωστή ως η Δίκη των Έξι, επειδή από τους οκτώ κατηγορούμενους, οι έξι καταδικάστηκαν σε εκτέλεση και οι δύο σε ισόβια δεσμά.
Η Δίκη δεν έκλεισε μόνο το κεφάλαιο της απερίσκεπτης στρατιωτικής εκστρατείας στα βάθη της Ανατολίας αλλά και υπήρξε η κορύφωση του Εθνικού Διχασμού, της σφοδρής σύγκρουσης ανάμεσα σε βενιζελικούς και βασιλικούς που είχε ξεσπάσει στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στη Μικρά Ασία ηττήθηκε η χώρα που είχε εισέλθει στον πόλεμο διχασμένη, θυσιάζοντας στην εσωτερική πολιτική διαμάχη το κοινό συμφέρον.
Νέες αποδείξεις, νέα ετυμηγορία
Η παραδειγματική τιμωρία πράγματι ανακούφισε προσωρινά την τεράστια πίεση για κάθαρση αλλά ταυτόχρονα διαιώνισε τον διχασμό κληροδοτώντας το στίγμα του θύτη στην αντιβενιζελική παράταξη. Οι φυσικοί απόγονοι και οι πολιτικοί επίγονοι των εκτελεσθέντων ερμήνευσαν την ετυμηγορία του δικαστηρίου ως μεροληπτική πράξη πολιτικής εκδίκησης και αναζήτησαν σταθερά μέχρι και σήμερα την αναθεώρησή της. Τον Ιανουάριο του 2008 ο Μιχάλης Πρωτοπαπαδάκης, εγγονός του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, πρώην πρωθυπουργού που είχε καταδικαστεί και εκτελεστεί το 1922 ως ένοχος εσχάτης προδοσίας, υπέβαλε στον Αρειο Πάγο αίτηση επανάληψης της Δίκης των Εξι. Η αίτηση αιτιολογείτο με το επιχείρημα ότι νέα στοιχεία αποδείκνυαν δικαστική πλάνη.
Δύο χρόνια αργότερα, το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου συνεδρίασε για να επανεξετάσει τα στοιχεία που οδήγησαν στην εκτέλεση των Εξι, τον Νοέμβριο του 1922, δηλαδή 87 χρόνια πριν. Εντέλει, στις 20 Οκτωβρίου 2010 το δικαστήριο εξέδωσε την απόφασή του, κρίνοντας αθώους τους έξι καταδικασθέντες σε θάνατο από το Έκτακτο Επαναστατικό Δικαστήριο Αθηνών και έπαυσε οριστικά την ποινική δίωξη λόγω παραγραφής των αδικημάτων. Οι Αρεοπαγίτες απέρριψαν επίσης την παράσταση πολιτικής αγωγής της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος που θεωρούσαν τους Έξι υπευθύνους για τον ξεριζωμό του ελληνισμού της Μικράς Ασίας.
Δικαιοσύνη και αναθεώρηση της ιστορίας
Η πρωτοφανής αυτή απόφαση θέτει σειρά από ζητήματα που αξίζει να συζητήσουμε, έστω και εν συντομία: Πρόκειται για νομικό, πολιτικό ή ιστορικό ζήτημα; Είναι δυνατόν δικαστικοί λειτουργοί να (ξανα)γράψουν την ιστορία; Με ποια μέθοδο ελέγχουν την εγκυρότητα των στοιχείων; Είναι ενήμεροι της τεράστιας βιβλιογραφίας για τη Μικρασιατική Καταστροφή, των ποικίλων ερμηνειών, αλλά και των κοινών τόπων που υπάρχουν στην ελληνική ιστοριογραφία σχετικά με τη Δίκη των Εξι; Μήπως θα αρχίσουμε να επαναλαμβάνουμε όλες τις πολιτικές δίκες στις οποίες αποδεδειγμένα υπήρξε πλάνη λόγω των εμφύλιων διχασμών που έχουν ταλαιπωρήσει τη χώρα από την εποχή του ελληνικού αγώνα για την ανεξαρτησία; Τα ερωτήματα αυτά μπορούν εύκολα να μεταφερθούν και έξω από την ελληνική περίπτωση, εφόσον αφορούν ζητήματα αναθεώρησης της ιστορίας και αντιστροφής της σχέσης θύτη-θύματος.
Το αίτημα για τη δικαίωση των Εξι φαίνεται αλλά δεν είναι ατομικό. Στοίχειωσε τη μνήμη της αντιβενιζελικής παράταξης, σε όλους τους μετέπειτα πολιτικούς μετασχηματισμούς της, και οδήγησε, όταν η πολιτική συγκυρία ήταν ευνοϊκή, σε ονοματοδοσία δρόμων και πλατειών με τα ονόματα των εκτελεσθέντων. Επρόκειτο για μια έμμεση δικαίωση, που οι κατά καιρούς πολιτικοί τους φίλοι πέτυχαν. Βεβαίως, ουδείς ιστορικός αμφισβήτησε ότι η Δίκη των Εξι υπήρξε πράξη “εθνικής σκοπιμότητας”, πράξη κάθαρσης για την τεράστια εθνική καταστροφή στη Μικρά Ασία, η απαραίτητη “θυσία” που εκτόνωσε, εκείνη τη στιγμή της βαριάς ήττας, τη δυσαρέσκεια των κατώτερων αξιωματικών και της προσφυγικής πλημμυρίδας.
Η “παραδειγματική τιμωρία των εχθρών της Πατρίδος”, που προωθήθηκε από το στρατιωτικό καθεστώς της “Επανάστασης του 1922”, το στρατιωτικό καθεστώς που πραξικοπηματικά προέκυψε μετά την ήττα, ήταν η απάντηση στο σύνθημα “Θάνατος στους προδότες”, που ακουγόταν σταθερά μετά την είδηση της ήττας. Εχει επανειλημμένως γραφτεί ότι το μέρος του κατηγορητηρίου που αναφερόταν στον δόλο των κατηγορουμένων και στην εσκεμμένη παράδοση στον εχθρό μέρους της (ελληνικής) επικράτειας δεν ευσταθούσε από ποινική άποψη.
Η Σμύρνη και η δυτική Μικρά Ασία δεν αποτελούσαν ελληνικό έδαφος τη στιγμή της συντριβής, εφόσον δεν είχε γίνει προσάρτηση αυτών των εδαφών στην ελληνική επικράτεια. Η Συνθήκη των Σεβρών (28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920) προέβλεπε μεν ότι η Σμύρνη θα ετίθετο υπό ελληνική διοίκηση αλλά προσωρινά ώστε η οριστική απόφαση να ληφθεί πέντε χρόνια αργότερα με δημοψήφισμα. Σε μια παρόμοια συγκυρία ωστόσο, η αξιολόγηση των πράξεων δεν γίνεται με βάση τυπικά ποινικά κριτήρια. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες των πρωταιτίων της Καταστροφής, έστω κι αν θα πρέπει να περιληφθούν ως υπαίτιοι και πολλοί άλλοι εκτός από τους Εξι.
Κάτι το καινούργιο;
Τι καινούργιο λοιπόν μπορεί να φέρει μια απόφαση ενός δικαστηρίου – η όποια απόφαση, η οποία μπορεί είτε να καταδικάσει είτε να αθωώσει κάποιον – για ένα ιστορικό γεγονός που συνέβη τόσες δεκαετίες πριν; Οπωσδήποτε δεν θα προσθέσει κάτι στις ιστορικές μας γνώσεις. Εξάλλου, η απόφαση δεν έχει νομικό αλλά σαφώς πολιτικό περιεχόμενο, όπως ξεκάθαρα φάνηκε από τις έντονες διαμαρτυρίες των προσφυγικών οργανώσεων, που θεώρησαν ότι αναψηλάφηση της Δίκης των Έξι προσέβαλλε τη μνήμη τους και αναβίωνε τον Διχασμό. Αφετέρου, η επανάληψη της συγκεκριμένης δίκης θέτει το εύλογο ερώτημα γιατί δεν έχει συμβεί κάτι ανάλογο με τόσες άλλες δίκες – για παράδειγμα, για “προδοσία” βάσει πολιτικών φρονημάτων στη μετεμφυλιακή Ελλάδα. Εξαρτάται από ένα δικαστήριο η ετυμηγορία της Ιστορίας;
Η επανάληψη της δίκης και η αθώωση των Έξι δεν είχε κανένα πρακτικό αποτέλεσμα, εφόσον είχαν όλοι εκτελεστεί 88 χρόνια πριν. Επρόκειτο για πολιτική πράξη η οποία παρέπεμπε στις ιδεολογικές διαμάχες του παρόντος. Σε ολόκληρο τον κόσμο, εάν τα “θύματα” της ιστορίας έχουν επιδιώξει να δικαιωθούν μέσα από την αναθεώρηση της ιστορίας των “νικητών”, ταυτόχρονα οι νικητές – που συχνά υπήρξαν και “θύτες” – αντιπαραθέτουν τη δική τους εκδοχή του παρελθόντος ως τη μόνη ορθή και νόμιμη.
H εργαλειοποίηση της ιστορίας
Η διαχείριση του ιστορικού παρελθόντος αποτελεί πολιτικό διακύβευμα και παράλληλα αναμοχλεύει συγκίνηση και πάθη. Πρόσφατες τραυματικές μνήμες, που διχάζουν κοινωνίες και γειτονικούς λαούς, επικαθορίζουν – και εργαλειοποιούνται από – πολιτικές χρήσεις της ιστορίας στο παρόν, και επηρεάζουν τον συλλογικό αυτοπροσδιορισμό και τη θέαση του μέλλοντος.
Πολύ συχνότερα ωστόσο, η ιστορία “επιστρατεύεται” από πολιτικές και κοινωνικές ομάδες, εξουσίες ή θεσμούς με στόχο την αποδεικτική ή νομιμοποιητική της λειτουργία. Στον πυρήνα της σχέσης ιστορίας και πολιτικής, βρίσκονται αποφάσεις κοινοβουλίων και δικαστηρίων σχετικά με την “ιστορική αλήθεια” και την ποινικοποίηση συγκεκριμένων απόψεων για το παρελθόν.
Ο νομοθέτης που αποφασίζει ότι πρέπει να θεωρηθεί έγκλημα και να τιμωρείται η διαστρεβλωμένη ερμηνεία της ιστορίας, δεν βλέπει τον εαυτό του ως ιστορικό αλλά ως παιδαγωγό της μνήμης. Αντίστοιχα, ο δικαστής που αποφασίζει με νομικά κριτήρια για ιστορικά γεγονότα εξυπηρετεί πολιτικές ατζέντες.
Είναι αξιοσημείωτο ότι η δικαίωση της μνήμης πραγματώνεται στο όνομα της ιστορίας μεν, αλλά μέσω της δικαιοσύνης και των λειτουργών της και εν απουσία των ιστορικών δε. Εντούτοις, σε ένα δημοκρατικό κράτος, δεν είναι στην αρμοδιότητα ούτε του κοινοβουλίου ούτε της δικαστικής εξουσίας να ορίζει την ιστορική αλήθεια. Ούτε η ιστορική έρευνα και ερμηνεία λειτουργούν ως δικαστήριο.
_____________________
Επιπλέον Διάβασμα
- Mavrogordatos, George T. Stillborn Republic. Social Coalitions and Party Strategies in Greece, 1922–1936 (Berkeley: University of California Press, 1983).
- Koulouri, Christina, ed. Η Μικρασιατική Καταστροφή 1922 (Athens: Ta Nea, 2010).
- Morgenthau, Henry. I was sent to Athens (Doubleday: Doran & Company, 1929).
Δικτυακές Πηγές
- Γ. Θ. Μαυρογορδάτος, Ο Μεταξάς και η Δίκη των Έξι, Καθημερινή, 28 Μαρτίου 2021. https://www.academia.edu/ (τελευταία πρόσβαση 5 Ιουνίου).
- Macar, Elçin. “Greco-Turkish War 1919-1922,” in International Encyclopedia of the First World War, eds. Ute Daniel, Peter Gatrell, Oliver Janz, Heather Jones, Jennifer Keene, Alan Kramer, and Bill Nasson, issued by Freie Universität Berlin, Berlin 2020-01-15. DOI: 10.15463/ie1418.11448.
_____________________
Image Credits
The bench of the accused at the Trial of the Six © 1922, Public Domain via Commons.
Recommended Citation
Koulouri, Christina: History in Court: Punishment of Asia Minor Catastrophe. In: Public History Weekly 10 (2022) 5, DOI: dx.doi.org/10.1515/phw-2022-20123.
Editorial Responsibility
What new insight can a court’s decision bring to a historic event that happened so many decades ago? Is the retrial of 2010 – and any other retrial for that matter – a legal, political or historical issue? Is it possible for court clerks to (re)write history? How do they check the validity of old and new evidence? Are courts aware of the vast literature on the Asia Minor Catastrophe, of the various interpretations, and also of the commonalities that exist in Greek historiography regarding the Trial of the Six?
The 1922 Trial of the Six
September 1922 was one of the most dramatic moments in Greek history. The Greek army, which had landed in Smyrna in 1919, carrying out a command by the Allies, was defeated by the Kemalist army fighting under the banner of Turkish national independence. Smyrna surrendered to fire and destruction. Hundreds of thousands of refugees fled the city under dramatic conditions. In addition to the thousands of dead soldiers and civilians, a large influx of refugees added to the losses of Greece. The overwhelming defeat of the Greek army meant not only millions of dead and refugees, but also the termination of Greek irredentist ideology, the “Great Idea”, which had defined Greek foreign policy since the foundation of the Greek state (1830).
Immediately after the Catastrophe, the Greek state of affairs was defined by the search for the culprits and the pressure to punish those who were considered to be guilty. This quest for justice was also guided by the need for redemption in order to defuse the popular discontent and especially the indignation of the Greeks of Anatolia, who had been uprooted from their homelands and had arrived in Greece under dramatic conditions. Three former prime ministers and four former ministers, who served from 1921 to 1922, as well as the last commander-in-chief of the Asia Minor army, were brought to trial. The trial was known as the Trial of the Six, because six of the eight defendants were sentenced to death while two served lifelong prison sentences.
The Trial closed the chapter on a reckless military campaign in the depths of Anatolia. It also constituted the culmination of the “National Schism” – that is, the fierce conflict between Venizelists and royalists that had broken out during the First World War. The country that was defeated in Asia Minor was the country that entered the war divided, and that sacrificed the common interest for the sake of the internal political strife.
New Evidence, New Verdict
The exemplary punishment of the Six temporarily relieved the enormous pressure for catharsis. However, at the same time, it also perpetuated divisions by bequeathing the stigma of the perpetrator to the anti-Venizelist faction. The natural and political descendants of those executed interpreted the court’s verdict as a discriminatory act of political revenge and have consistently sought its revision to this day. In January 2008, Michalis Protopapadakis, grandson of Petros Protopapadakis, a former prime minister who had been convicted and executed in 1922 on charges of high treason, submitted to the Supreme Court a request for a retrial of the Six. The request was substantiated with the argument that new evidence showed a miscarriage of justice.
Two years later, the Criminal Division of the Supreme Court met to review the evidence that led to the execution of the Six in November 1922, 87 years ago. Finally, on October 20, 2010, the court issued its verdict. The Six who were sentenced to death by the Extraordinary Revolutionary Court of Athens were acquitted. Their criminal prosecution was terminated due to the statute of limitations for the crimes. Moreover, the Areopagites (the Supreme Court of Greece) rejected the representation of a political lawsuit of the Federation of Refugee Associations of Greece that considered the Six responsible for the uprooting of the Hellenism of Asia Minor.
Justice and Rewriting History
This unprecedented decision raises a number of issues that are worth discussing, albeit briefly. Is it a legal, political or historical issue? Is it possible for court clerks to (re)write history? How do they check the validity of the evidence? Are they aware of the vast literature on the Asia Minor Catastrophe, the various interpretations, and the commonalities that exist in Greek historiography regarding the Trial of the Six? Will we start repeating all the political trials in which there has been a proven error due to the civil divisions that have plagued the country since the time of the Greek struggle for independence? These questions can easily be transferred outside the Greek case, as long as they concern issues of history revision and reversal of the perpetrator-victim relationship.
The demand for the vindication of the Six may seem to be an individual or personal pursuit. However, it is not. It haunted the memory of the anti-Venizelist faction, in all its subsequent political transformations. For instance, when the political situation was favorable, it led to the naming of streets and squares with the names of those executed. This was an indirect vindication, which their political friends at times achieved. Of course, no historian has doubted that the Trial of the Six was an act of “national expediency”, in other words, an act of catharsis for the enormous national disaster in Asia Minor. It constituted the necessary “sacrifice” that defused, at that moment of heavy defeat, the dissatisfaction of the lower officers and the refugee waves.
The “exemplary punishment of the enemies of the Fatherland”, promoted by the military regime of the “Revolution of 1922” (the military regime that emerged through a coup after the Asia Minor Defeat), was the response to the slogan “Death to Traitors”. This slogan was heard consistently after the news of the Defeat. It has been written repeatedly that the part of the indictment that referred to the deceit of the accused and the deliberate surrender of a part of the (Greek) territory to the enemy was not legally valid.
At the time of the military clash, Smyrna and Western Asia Minor were not Greek territory, since these regions had not been annexed to Greece. The Treaty of Sèvres (28 July/10 August 1920) provided that Smyrna would be placed under Greek administration temporarily. The final decision would be taken five years later by referendum. At such a critical moment, however, the assessment of acts is not based on formal legal criteria. No one can question the enormous political responsibilities of the initiators of the Catastrophe, even if many others besides the Six should be included as the culprits.
What’s new?
So, what new can a court’s decision – any decision where the defendants are found guilty or not guilty – bring to a historic event that happened so many decades ago? Certainly, it will not add anything to our historical knowledge. Moreover, the decision has, clearly, no legal content. The content has been clearly political, as shown by the strong protests of the refugee organizations, who felt that the reassessment of the Trial of the Six offended their memory and revived the Schism. At the same time, the revisal of the specific trial raises the legitimate question why something similar has not happened with so many other trials for “treason”, such as those based on political opinions in post-civil war Greece. Does the verdict of history depend on a court?
The retrial and the acquittal of the Six, in essence, had no practical effect, since they had all been executed 88 years before. It was a political act evoking the ideological conflicts of the present. Throughout the world, if the “victims” of history have sought to be vindicated through the revision of the history of the “winners”, then the winners – who have often been “perpetrators” – are juxtaposing their own version of the past as the only correct and legitimate one.
The Instrumentalisation of History
The management of the historical past is a political issue and, at the same time, stirs up emotions and passions. Recent traumatic memories that divide societies and neighbouring peoples define – and are instrumentalized by – political uses of history in the present, and influence collective self-determination and the vision of the future.
More often, however, history is “employed” by political and social groups, powers or institutions, because of its probative or legitimizing use. At the core of the relationship between history and politics are decisions of parliaments and courts on “historical truth” and the criminalization of specific views about the past.
The legislator who decides that the distorted interpretation of history should be considered as a crime and punished does not see himself as a historian, but as an educator of memory. Similarly, the judge who decides on the basis of legal criteria on historical facts serves political agendas.
Finally, the vindication of memory through history is realized in the absence of historians, by justice and its functionaries as bearers. However, in a democratic state, it is not for either the parliament or the judiciary to define historical truth. Nor does historical research and interpretation function as a court of law.
_____________________
Further Reading
- Mavrogordatos, George T. Stillborn Republic. Social Coalitions and Party Strategies in Greece, 1922–1936 (Berkeley: University of California Press, 1983).
- Koulouri, Christina, ed. Η Μικρασιατική Καταστροφή 1922 (Athens: Ta Nea, 2010).
- Morgenthau, Henry. I was sent to Athens (Doubleday: Doran & Company, 1929).
Web Resources
- Γ. Θ. Μαυρογορδάτος, Ο Μεταξάς και η Δίκη των Έξι, Καθημερινή, 28 Μαρτίου 2021. https://www.academia.edu/(last accessed 5 June 2022).
- Macar, Elçin. “Greco-Turkish War 1919-1922,” in International Encyclopedia of the First World War, eds. Ute Daniel, Peter Gatrell, Oliver Janz, Heather Jones, Jennifer Keene, Alan Kramer, and Bill Nasson, issued by Freie Universität Berlin, Berlin 2020-01-15. DOI: 10.15463/ie1418.11448 .
_____________________
Image Credits
The bench of the accused at the Trial of the Six © 1922, Public Domain via Commons.
Recommended Citation
Koulouri, Christina: History in Court: Punishment of Asia Minor Catastrophe. In: Public History Weekly 10 (2022) 5, DOI: dx.doi.org/10.1515/phw-2022-20123.
Editorial Responsibility
Copyright © 2022 by De Gruyter Oldenbourg and the author, all rights reserved. This work may be copied and redistributed for non-commercial, educational purposes, if permission is granted by the author and usage right holders. For permission please contact the editor-in-chief (see here). All articles are reliably referenced via a DOI, which includes all comments that are considered an integral part of the publication.
The assessments in this article reflect only the perspective of the author. PHW considers itself as a pluralistic debate journal, contributions to discussions are very welcome. Please note our commentary guidelines (https://public-history-weekly.degruyter.com/contribute/).
Categories: 10 (2022) 5
DOI: dx.doi.org/10.1515/phw-2022-20123
Tags: Greece (Griechenland), Historical Justice, History Politics (Geschichtspolitik), Language: Greek
To all readers we recommend the automatic DeepL-Translator for 22 languages. Just copy and paste.
OPEN PEER REVIEW
History in Courts… without Politics?
The article, “History in Court: the Punishment of the Guilty of Minor Asia Catastrophe”, presents a historical incident that is being rewritten from the courtroom. “The trial of the six” is the main historical issue related by the author, fully concerned in revealing details linked to the historical circumstances of the incident, in contrast to the actual political pressures that may push for different readings of the same incident in the service of changing the balance of power or reversing the scene according to each time period and its characteristics.
Whether it was considered as “a discriminatory act of political revenge”, or an “after war pressure for purification” in light of the “redemptive policy” in the Greek foreign state strategy, the court’s decision has been resolved to add a political dimension to the historical event. Therefore, the issue becomes controversial, as the historical, political and judicial dimensions overlap.
This article presents to the reader opportunities for serious thinking about historical events and their function, and the attempts of politics to exploit history and use the judiciary and courthouse to re-read historical events in the light of political influence. The article presents all these ideas smoothly and clearly, does not overflow with boring details, and does not detract in return from the necessary explanations, especially those that explain the transformations of Greek foreign policy or the circumstantial pressures that differ from one historical era to another.
This article leaves us with important questions about the social change accompanying a reconsideration of the reading of historical events. According to the theories of social change, conflicts have different readings: one is a static reading that keeps pace with what is emerging in the division of power and the ambition of governance for the disputants, or in the division of production and its tools. On the other hand, according to the dynamic reading of conflict, the process by which the individual learns of various intended and unintended types the prevailing social and cultural elements is suspended, the mechanisms of society’s production are disrupted and the value system undergoes reconfiguration.
Looking outside the Greek case, the role of the judiciary in rewriting history is similar to the lessons learned from the Rwandan conflict in terms of reconciliation and participatory justice. The conflicts in Rwanda have not only left the scene of the collapse of all state infrastructure and organizational structures, and the collapse of almost all sectors, in addition to the repeated traumas and psychological symptoms that many suffer from because of what they witnessed, as hundreds of thousands of survivors did not escape from the continuing effects of crimes and their repercussions and widespread health problems. On the other hand, the total collapse of state structures and the diminishing of judges was an opportunity to establish a form of justice inspired by local traditions and local history, to address the huge backlog of cases and to deal with the hundreds of thousands of people accused of crimes during the genocide. Despite attempts to intimidate some of the survivors by former perpetrators, a special system of participatory justice contributed to the establishment of the values of union and reconciliation. Communities elected judges to conduct trials of genocide suspects. After the trial proceedings, the courts can commute their sentences if the accused repents and seeks forgiveness and reconciliation with the community and the victims.
Thus, it is possible to discern the possibility of transforming conflicts and their consequences into opportunities for bringing justice to achieving reconciliation in society and internal reconstruction. In this, History and Courts go along and meet, but without Politics.